ooit was ik heus nog een solide lijf
gevuld tot aan de rand
opgebouwd uit tastbaar weefsel
en met een eigen buitenkant

ik had een mening en gedachten
in mijn hoofd een huis van mist
waarin ik dromen goed bewaarde
waar niemand het bestaan van wist

maar plots lig ik hier te druipen
van jouw houten verfpalet
ik voel hoe jij met grove streek
verwoed mijn kleur op canvas zet

wanneer ben ik hier beland
ik heb het zelf niet eens gemerkt
was het in de herfst of zomer
raakt zoiets ook uitgewerkt

misschien gebeurde het die nacht
waarin ik zachtjes werd gekust
hoe kon ik weten dat daarmee
mijn aards bestaan werd uitgeblust

ach hoor dit verward gebazel
ik denk niet scherp in okergeel
en zo word ik
zonder antwoord
opgedoekt door jouw penseel